Willekeurige gekken, stalkers, psychopaten en een enkele wraakzuchtige ex, die kan ik allemaal de baas, maar mijn kapsel maakt me krankzinnig. Vlak voordat de dwangbuis wordt gesloten, met grote leren gespen op mijn rug, vertel ik je het hele verhaal.
Afspraken ho maar, mijn haar doet niet wat het belooft. Vanochtend in de spiegel zag ik na een draai met een elastiekje en een haarspeldje links en rechts een vrolijke knot opstaan. Dankzij de spiegel en een soepele rug bekeek ik mijn achterhoofd: prima, netjes in het midden en de dag kon beginnen. Wat jammer dat ik na een paar uur toevallig langs een spiegel liep. Wat zag ik daar? Een volwassen vrouw met een keurige knot? Nee, een uit de boom gewaaide heks met takkenstro op haar verwarde hoofd. Wanneer is dit gebeurd? Wat ging er mis? Ik reed niet in een cabrio op de snelweg, ik rende niet door een wervelstorm, ik hing niet ondersteboven aan een klimrek. Wanneer besloot mijn haar zijn eigen gang te gaan? En dan te denken dat ik vanonder die krankzinnige bos stro zakelijke en professionele gesprekken had gevoerd! Grommend van ergernis knoopte ik het onbetrouwbare elastiekje opnieuw. Ik zou ze leren, die lokken!
Ze namen wraak. Vlak voordat ik naar bed ging, mijn make-up weggepoetst, pyjama aan, kookboek op het nachtkastje, trok ik elastiekje en haarspeldjes los. Poetste slaperig mijn tanden en zie: een diva schuimbekte terug. Mijn haar zat perfect. Een slag, een krul, een filmster-uit-de-jaren-vijftig-achtige rol over het voorhoofd: ongelofelijk! Nu wel, schreeuwde ik. Nu verdomme wel! De wraak van het nachthaar, heet dit fenomeen. En iedereen heeft het, behalve kale mannen. Van slaapgebrek word je krankzinnig, maar ik blijf vannacht wakker om mijn kapsel niet te verstoren. De vrouw die morgenochtend over de markt loopt met een puntgaaf kapsel, dat ben ik. Wallen tot de enkels, maar perfecte krullen in mijn haar.
Geef een reactie